Mało kto już w tej chwili pamięta, ponieważ współcześni nie są już tak pragmatyczni jak dawniejsi ludzie, do czego służył piernik? Tak, dokładnie! To pyszne ciastko, które zazwyczaj na wiosenne święta i te zimowe piekło się ku uciesze szczególnie dzieci. W tej chwili pierniki to miękkie ciastka, często oblane lukrem z wierzchu a przekładna lub nadziewane są marmoladą, masą orzechową lub marcepanem. Ale czy zawsze tak było ? Przyjrzyjmy się na początek nazwie, która już powinna rozwiać pewne wątpliwości. Piernik wywodzi się nazwą ze staropolskiego słowa „pierny” czyli pieprzny. Za dawnych lat, gdy z zamorskich krain, przypływały statki wyładowane wonnymi przyprawami do takich miast jak Amsterdam, Monachium, Norymberga czy Gdańsk i Toruń, ludzie mieli jeden tylko problem przy sprzedaży cennych wonności. Przechowywanie. Nikt nie wie kto wpadł na pomysł wypieczenia piernika i nikt nie potrafi powiedzieć kiedy to się stało. Można tylko stwierdzić, że w dawnych czasach przyprawy korzenne posiadały naprawdę wielką wartość. Były to między innymi cynamon, imbir, goździki, kardamon, gałka muszkatołowa, anyż, pieprz. Przyprawy te były narażone na wilgoć i często pleśniały dlatego też pewnego razu ktoś wypiekł z nich bardzo twarde ciastka, które były wzbogacone konserwującymi właściwościami miodu. Dzięki temu wydłużył się czas, w którym można było czekać na kupca. Takich pierników z początku nie jedzono bezpośrednio a używano ich głównie jako przyprawy, w szczególności do mięs. Na ich bazie do dziś pozostała zapisana w księgach średniowiecznych receptura na uzyskanie sosu piernikowego do mięs”… cdn. nastąpi na zakończenie.    

- 500 g prawdziwego miodu 

W garnku podgrzewamy masło, miód i cukier – do chwili, aż cukier się całkowicie rozpuści i powstania gładka masa. Odstawiamy do przestudzenia. Sodę rozpuszczamy w mleku. Do misy miksera przesiewamy mąkę, dodajemy pozostałe składniki: sól, przyprawę do piernika, sodę rozpuszczoną w mleku, jajka – mieszamy na gładką masę. Przekładamy do szklanego lub kamionkowego naczynia, przykrywamy ściereczką i odstawiamy na 3 do 6 tygodni w chłodne miejsce (u mnie dolna półka w lodówce). Na 5 dni przed świętami wyjmujemy ciasto. Zostawiamy, aby nabrało temperatury pokojowej. Dzielimy na 3 równe porcje. Stolnicę lekko oprószamy mąką. Kolejno wałkujemy każdą porcję na grubość ok. 0,5 cm. Przekładamy na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia. Po kolei pieczemy 3 placki w piekarniku nagrzanym do 170°C (grzanie góra – dół) przez ok. 20 minut. Studzimy na kratce. Powidła lekko podgrzewamy (do powideł dodałam domową skórkę pomarańczową w rumie). Pierwszy placek smarujemy połową porcji powideł, przykrywamy drugim plackiem, smarujemy resztą powideł i przykrywamy trzecim plackiem. Całość dokładnie owijamy folią spożywczą, obciążamy (ciężką deską itp.) Odstawiamy na 1 – 2 dni. Przed świętami dzielimy piernik na 3 części. Wierzch polewamy polewą czekoladową lub lukrem i posypujemy uprażonymi płatkami migdałowymi.

Jak widać historia czasami potrafi zaskakiwać.  Mam nadzieję że wiedząc już jak wyglądały dzieje tego pysznego ciastka będziecie mogli np. stworzyć prawdziwego piernika, z pieprzem, takie jak dawniej na stołach dodawali do wszelkich potraw”. Koniec.  

Jeżeli jeszcze się zastanawiacie, jakie ciasto zagości na Waszym wigilijnym stole, to polecam właśnie piernik staropolski. To naprawdę ostatni dzwonek, aby rozpocząć jego przygotowanie. O przepisie przypomniała mi Jola. W składnikach jest użyte masło, ale ponoć prawdziwy staropolski piernik, najlepszy jest na smalcu – Wasz wybór. Gorąco polecam, życząc smacznego i… na zdrowie.   

Podziel się na: